尊敬的老师们、亲爱的同学们:大家早上好!今天我演讲的题目是:珍惜时间。

Guru-guru dan murid-murid yang dikasihi: <br>Selamat pagi semua! Topik ucapan saya hari ini ialah: Cherish Time. <br>Dua ribu tahun yang lalu, seorang ahli falsafah berdiri di tepi sungai, menghadap ke sungai yang tidak berkesudahan, memikirkan masa dan perkara-perkara yang telah berlalu, dan menghela nafas yang telah diturunkan sepanjang zaman: orang mati seindah yang indah seperti biasa. <br>Masa adalah yang paling biasa dan paling berharga. Wang tidak boleh membelinya, dan status tidak dapat menyimpannya. Masa adalah bahan yang membentuk kehidupan seseorang. Kehidupan setiap orang adalah terhad. Begitu juga masa untuk seseorang juga terbatas. <br>Masa sangat berharga. Walaupun membataskan kehidupan orang, orang dapat menggunakannya sepenuhnya dalam kehidupan terhad mereka. Lu Xun mengatakan bahawa waktu, setiap hari adalah dua puluh empat jam, tetapi waktu sehari membawa kebijaksanaan dan kekuatan bagi orang-orang yang rajin bekerja, dan hanya menyesal bagi orang-orang yang malas. Kalimat ini dengan jelas menyatakan bahawa orang yang berjaya menghargai setiap minit dan setiap saat dan mencapai pencapaian yang cemerlang, sementara mereka yang gagal dengan idea untuk menjadi bhikkhu dan membunyikan jam selama satu hari berlalu dan membunuh masa. Di mata mereka, masa itu panjang dan tidak bermakna. Dan ketika mereka memusingkan badan, mereka menyedari bahawa waktu itu seperti air yang mengalir, tidak pernah kembali, hanya untuk menyedari bahawa masa itu berharga. Boleh dikatakan bahawa orang muda dan kuat tidak bekerja keras, dan bosnya sedih! <br>Sepanjang zaman, banyak orang menyesal: masa itu mudah berlalu, sehingga mereka menghela nafas. Berkata: Waktu bagaikan anak panah untuk mendesak orang untuk menjadi tua, dan matahari dan bulan bagaikan kapal terbang untuk mengejar orang muda. Sesungguhnya, aliran masa benar-benar tidak dapat dihitung dan tidak dapat digambarkan. Apabila pohon itu layu, ada kemungkinan ia akan kembali hijau; ketika bunga itu hilang, ketika mekar lagi, burung walet akan hilang, dan akan ada waktu untuk kembali; namun, jika hidup seseorang berakhir dan waktu yang terbatas habis, dia tidak akan pernah dibangkitkan. , Tekan peluang untuk menyimpan. Sama seperti ada hari di mana bunga mekar lagi, tidak ada yang muda lagi. Masa seperti ini selangkah demi selangkah dan tidak pernah kembali. Dan ini memberitahu kita untuk tidak membuang masa berharga, menghargai masa, menghargai kehidupan, menggunakan setiap minit, dan jangan membuangnya. Seperti yang dikatakan oleh Zhu Ziqing: ketika mencuci tangan, ketika hari-hari berlalu di lembangan air, ketika makan, hari-hari berlalu di atas mangkuk nasi; ketika diam, mereka melewati mata pekat. Saya merasakan masa itu tergesa-gesa. Ketika saya menghulurkan tangan saya untuk membelai Wan, ia melewati tangan membelai; ketika gelap, saya terbaring di atas katil, dan dengan pantas melewati saya dan terbang jauh dari kaki saya. Ke atas. Semasa saya membuka mata dan mengucapkan selamat tinggal kepada matahari, itu adalah hari yang lain. Saya menyembunyikan wajah saya dan menghela nafas, tetapi bayang-bayang hari-hari baru mula berkelip dalam desahan.<br>Petikan ini menulis bahawa masa berlalu sepanjang masa, dan kita harus menjaga masa yang berlalu. Masa depan, masa kini, dan masa lalu adalah langkah waktu: masa depan, melankolis menghampiri masa kini, menghilang seperti anak panah, dan berhenti selamanya. <br>Di ruang kosmik yang hebat, hidup hanya sekejap seperti meteor.Di sungai yang tak terbatas, kehidupan hanyalah gelombang kecil.

尊敬的老师们、亲爱的同学们:<br>大家早上好!今天我演讲的题目是:珍惜时间。<br>两千年前,一位哲人立于河边,面对奔流不息的河水,想起逝去的时间与事物,发出了一个千古流传的感叹:逝者如斯夫。<br>时间是最平凡的,也是最珍贵的。金钱买不到它,地位留不住它。时间是构成一个人生命的材料。每个人的生命是有限的同样,属于一个人的时间也是有限的,它一分一秒,稍纵即逝。<br>时间是宝贵的,虽然它限制了人们的生命,但人们在有限的生命里可充分地利用它。鲁迅先生说过,时间,每天得到的都是二十四小时,可是一天的时间给勤劳的人带来智慧与力量,给懒散的人只能留下一片悔恨。这句话形象地写出了成功的人珍惜每分每秒,成就辉煌,而失败的人抱着做一天和尚敲一天钟的思想得过且过,消磨时间,在他们眼里时间是漫长和无谓的,而当他们回过头之后,才发现时间如流水,一去不复返,才发现时间的可贵,可谓少壮不努力,老大徒伤悲啊!<br>古往今来,有不少人惋惜:时间易逝,于是长叹曰:光阴似箭催人老,日月如梭追少年。的确,时间的流速真令人难以估计,无法形容。树枯了,有再青的机会;花谢了,有再开的时候燕子去了,有再回来的时刻;然而,人的生命要是结束了,用完了自己有限的时间,就再也没有复活,按救的机会了。正如花有再开日,人无再少年。时间就这样一步一步,永不返回。而这又正告诫我们莫把宝贵的光阴虚掷,要珍惜时间,爱护生命,利用每分每秒,不要虚耗它。犹如朱自清所说的:洗手的时候,日子从水盆里过去吃饭的时候, 日子从饭碗里过去;默默时,便从凝然的双眼里过去。我觉得时间去的匆匆了,伸出手撫挽时,它又从撫挽的手边过去;天黑时,我躺在床上,它伶伶俐俐的从我身上跨过,从我的脚边飞去了。当我睁开眼和太阳再见,这算又溜走了一日。我掩面叹息,但新来日子的影子又开始在叹息里闪过。<br>这段话写出了时间无时无刻不在流逝,我们应该好好把握逝去的瞬间。未来现在过去是时间的步伐:未来，忧郁地接近现在,快如飞箭地消失过去,永远地停止。<br>在伟大的宇宙空间,人生仅是流星般的闪光在无限的长河里,人生仅仅是微小的波浪。

尊敬的老师们、亲爱的同学们:大家早上好!今天我演讲的题目是:珍惜时间。两千年前,一位哲人立于河边,面对奔流不息的河水,想起逝去的时间与事物,发出了一个千古流传的感叹:逝者如斯夫。时间是最平凡的,也是最珍贵的。金钱买不到它,地位留不住它。时间是构成一个人生命的材料。每个人的生命是有限的同样,属于一个人的时间也是有限的,它一分一秒,稍纵即逝。时间是宝贵的,虽然它限制了人们的生命,但人们在有限的生命里可充分地利用它。鲁迅先生说过,时间,每天得到的都是二十四小时,可是一天的时间给勤劳的人带来智慧与力量,给懒散的人只能留下一片悔恨。这句话形象地写出了成功的人珍惜每分每秒,成就辉煌,而失败的人抱着做一天和尚敲一天钟的思想得过且过,消磨时间,在他们眼里时间是漫长和无谓的,而当他们回过头之后,才发现时间如流水,一去不复返,才发现时间的可贵,可谓少壮不努力,老大徒伤悲啊!古往今来,有不少人惋惜:时间易逝,于是长叹曰:光阴似箭催人老,日月如梭追少年。的确,时间的流速真令人难以估计,无法形容。树枯了,有再青的机会;花谢了,有再开的时候燕子去了,有再回来的时刻;然而,人的生命要是结束了,用完了自己有限的时间,就再也没有复活,按救的机会了。正如花有再开日,人无再少年。时间就这样一步一步,永不返回。而这又正告诫我们莫把宝贵的光阴虚掷,要珍惜时间,爱护生命,利用每分每秒,不要虚耗它。犹如朱自清所说的:洗手的时候,日子从水盆里过去吃饭的时候, 日子从饭碗里过去;默默时,便从凝然的双眼里过去。我觉得时间去的匆匆了,伸出手撫挽时,它又从撫挽的手边过去;天黑时,我躺在床上,它伶伶俐俐的从我身上跨过,从我的脚边飞去了。当我睁开眼和太阳再见,这算又溜走了一日。我掩面叹息,但新来日子的影子又开始在叹息里闪过。这段话写出了时间无时无刻不在流逝,我们应该好好把握逝去的瞬间。未来现在过去是时间的步伐:未来，忧郁地接近现在,快如飞箭地消失过去,永远地停止。在伟大的宇宙空间,人生仅是流星般的闪光在无限的长河里,人生仅仅是微小的波浪。<br>